De titel zegt het allemaal 🙂 Afgelopen jaar is heel goed verlopen. Ik heb gewoon weinig meer te bloggen behalve de “normale” dingen des levens.

Nu ik weer auto rij voel ik mij eigenlijk een stuk mindervalide dan voorheen. Natuurlijk zit ik nog vast aan de rolstoel, maar de vrijheid om weer te gaan en staan waar ik wil heb ik weer terug. Die vrijheid terug is voor mij het verschil tussen beperkt en onbeperkt.

Werk doe ik weer in mijn oude functie bij mijn oude werkgever met de oude uren, dus dat is ook weer normaal geworden. Je maakt je weer in het leven over de onbelangrijke dingen druk 🙂

Uiteindelijk is er dus weinig meer te delen over mijn “ziekteverloop”. Bij deze dus de laatste post! Bedankt iedereen die mij gesteund heeft en dit blog heeft gelezen. Jullie zijn gewaardeerd!

Het is weer een tijd lang stil geweest op het blog. Goed nieuws dus, want dat betekend geen bijzonderheden.

Afgelopen maanden druk bezig geweest om te zorgen dat ik straks weer kan autorijden. Na de vorige blogpost had ik knoop doorgehakt dat ik eerst een lichtere rolstoel wou regelen voordat ik een auto erop uitzocht. Doel is straks de rolstoel zelf in de auto te tillen en daardoor een gewone auto te kunnen rijden.

Het traject met de gemeente heeft flink wat tijd gekost, van de aanvraag op 31 mei tot een beslissing op 19 september. Maar afgelopen week is de beslissing van de gemeente gevallen en ik hoop daardoor over 3,5 maand een mooie lichte rolstoel in ontvangst te mogen nemen van DoublePerformance:

http://www.doubleperformance.nl/producten/adlrolstoelen/rgk-hi-lite/

Ook bij de auto is er vordering, ik heb een auto besteld en hoop dat die februari/maart 2017 geleverd kan worden. Dit gaat gewoon erg veel vrijheid geven en kijk er erg naar uit. Ook ben ik erg blij dat ik gewoon een normale auto kan rijden ipv een busje oid.

Qua fysieke gesteldheid ook weer stapjes kunnen maken, meer spierkracht en flexibiliteit teruggewonnen. Langzaam aan worden normale dingen weer makkelijker te doen. Nieuwe schoenen omdat de voeten ook weer een stukje verder zijn. Allemaal bij elkaar erg fijn. Wel laatst iets gescheurd in de knie, heel even kijken hoe dat verder afloopt want het lijkt wel goed te gaan maar je weet het nooit.

Werk gaat ook goed. Ik werk nu een stuk meer en eigenlijk voelt het alweer alsof ik nooit ben weggeweest 🙂 Het UWV vergoed nu de taxi en dat scheelt mij heel veel reistijd en ellende die ik voorheen met de regiotaxi had.

Grootste uitdaging is dat ik binnenkort op vakantie  ga naar de Elzas (Colmar). Erg spannend omdat ik naar een huisje ga wat alleen rolstoeltoegankelijk is en geen aanpassingen in het sanitair heeft. Maar ik heb er vertrouwen in dat het allemaal gaat lukken en vooral zin om er even helemaal uit te zijn. Du pain, du vin enzo 😉

Al met al gaat het gewoon erg goed. Uiteraard soms kleine uitdagingen, maar nogsteeds een stijgende lijn. Nu rustig wachten tot de nieuwe spullen komen begin 2017 en dan weer een nieuwe fase in.

when you think you’ve had enough, don’t ever give up

4 jaar.

4 jaar later.

Wat is er een hoop veranderd sinds mijn 1e post dat ik ziek werd. Op zo een moment denk je terug aan de goede en aan de slecht dingen die allemaal gebeurd zijn. Zoals de kracht die ik vond om te blijven vechten om het maximale eruit te halen en weer verder te komen, maar helaas ook hoe mensen je zo enorm kunnen teleurstellen. Het is een periode geweest van uitersten.

Wat ik er vooral van geleerd heb is dat het soms goed is om flink eigenwijs te zijn, door niet op te geven en ondanks alle tegenslagen door te blijven gaan. Ik het niet had gekund zonder alle steun van de mensen die gebleven zijn en er voor me waren in de moeilijke tijden. Weet dat jullie gewaardeerd worden en ik enorm dankbaar ben voor jullie!

Maar op naar het goede nieuws. Ik ben per 1 april weer officieel aan het werk in mijn oude functie. Nog niet fulltime, maar ik werk er hard aan om gauw meer uren te kunnen draaien. Ook voor de auto zijn we goed op weg. Mijn nieuwe rijbewijs heb ik op zak. Ik moet  gaan rondkijken wat ik wil rijden en wat praktisch is (Porsche valt helaas buiten leasebudget). Ook ben ik aan het kijken naar een compactere sportrolstoel, een wat lichtere en handzamer dan degene die ik nu heb. Dit is allemaal het gevolg dat ik steeds meer kan en doe.

Al met al zit alles dus in een positieve flow en elke maand weer nieuwe stappen vooruit 🙂

2 maanden zijn alweer voorbij sinds de laatste post. Geen nieuws = goed nieuws gaat bij mij zeker op.

Gisteren bij het CBR geweest voor een rijtest. Ik mag gelukkig weer legaal autorijden, weliswaar met enkele beperkingen waar de auto aan moet voldoen. Maar in elk geval is het lijstje aanpassingen vrij kort, dus dat is een flinke meevaller. De rijtest ging erg goed, ik was snel klaar. Het gaat er voornamelijk om dat je goed kan stoppen (logisch) en niet negatief opvalt in het verkeer.

Nu dit geregeld is kan ik kijken of ik via het UWV iets geregeld kan krijgen voor vervoer. Daar zal vast wel een redelijke tijd overheen gaan.

Voor de rest ben ik gewoon lekker bezig bij de fysio. Ik vind het soms lastig om de vooruitgang te zien, maar die is er wel steeds langzaam aan. Ik merk dat de conditie en kracht nogsteeds toeneemt. Afgelopen week met het mooie weer zeker ook 50km gefietst met de handbike in totaal.

Al met al gaat alles met kleine stapjes vooruit. Het einde van de vooruitgang is nog niet bereikt!

Tijd vliegt, de afgelopen maand is goed verlopen.

Fysiotherapie, trainen en re-integratie bij werk. Het gaat allemaal goed. Natuurlijk zijn er altijd dingen die beter kunnen, maar ik ben tevreden over de voortgang gezien de situatie waar ik vandaan kom.

Gisteren iets totaal onverwachts gedaan: Ik heb autogereden!!! Ik ging kijken naar mogelijkheden om weer zelf te kunnen autorijden want ik wil graag dat stukje vrijheid terug. Ik met pa op pad naar Uitgeest (lekker om de hoek). Daar zit een bedrijf wat gespecialiseerd is voor oplossingen voor mindervaliden. Zelf probeerde ik er zo blanco mogelijk heen te gaan, want er zijn zo enorm veel oplossingen mogelijk.

Toen we daar aankwamen hebben we diverse mogelijkheden besproken (gas/remmen met knieën of handen). Er werd voorgesteld om even te passen in een Peugeot 208 zodat we konden kijken wat wel en niet ging. Hierin zat een verlengde rails zodat de stoel verder naar achteren kon bij het instappen. Hierdoor kon ik gewoon achter het stuur plaatsnemen. Het bedienen van de pedalen leek ook goed te gaan (links remmen, rechts gas) waarna de verkoper voorstelde om een stukje te gaan rijden.

Ik keek hem serieus aan met een blik of hij me nou in de maling nam of niet. Maar uiteraard zei ik ja en vreemd genoeg ging het verrassend goed. Eerst naar een parkeerterrein om te bekijken of ik goed kon remmen met links (gedoseerd) en hoe dat ging met de voeten. Dat gaf de verkoper voldoende vertrouwen om een stukje te gaan rijden op de openbare weg. (Voor de mensen die het zich afvragen, uiteraard was de verkoper ook een rij-instructeur en had de Peugeot 208 dubbele pedalen. Het bedrijf verzorgt ook rijlessen aan mindervaliden.)

Het was echt heel vreemd om weer te rijden. Ik denk dat ik voor het laatst ergens nov/dec 2012 heb gereden en had het gewoon echt niet verwacht. Ik ben er heel blij om dat het allemaal goed ging. Hierdoor is het zo veel makkelijker geworden om straks weer te kunnen rijden, want de aanpassingen hoeven een stuk minder ingrijpend te worden.

Het plan wordt waarschijnlijk om een juiste auto te vinden waar ik dus goed achter het stuur kan, verlengde rails voor de bestuurdersstoel en een systeem dat ik de rolstoel achterin kan hijsen. De paar meter kan ik overbruggen door langs de auto te lopen en dan zelf in te stappen.

Nu is het zaak om bij het CBR een rijvaardigheidstoets af te gaan leggen, en dan kijken wat het UWV kan/wil voorzien. Ik hoop voor een bruikleenauto, want mocht ik nog verbeteren kunnen we weer verder kijken. Het hele proces zal zeker wel een half jaar duren, maar de 1e stap is gezet.

Afsluitend: Blij.

Zoals de titel het al zegt, helaas gaat de skireis niet door. Ik heb afgelopen week een brief van Sophia ontvangen dat het helaas dit jaar niet gelukt was om de benodigde sponsorgelden bij elkaar te krijgen. Erg balen. Ik keek er naar uit en was ook al voor de 2e screening geweest waar ik ook groen licht had gekregen. Helaas niks meer aan te veranderen.

De afgelopen maand heb ik gelukkig niet stilgezeten. Ik train nog druk bij de fysio in Leidschendam en zie me toch weer steeds weer vooruit gaan. Afgelopen week een grote overwinning voor mezelf behaald door zonder “hulp” te fietsen op een hometrainer. Dit is voor mij erg belangrijk omdat ik hierdoor de heup goed kan doorbewegen voor langere tijd. Ik ben nu de duur aan het opbouwen, en daarna de weerstand. Momenteel kan ik al 16 minuten op de laagste weerstand fietsen met een normaal tempo 🙂 Ik ben er erg blij om.

Voor de rest gaan de dagelijkse dingen ook makkelijker. Doe de normale dingen zoals naar de bioscoop en uit eten met vrienden. Ook druk bezig met de re-integratie op werk. Soms wel lastig omdat je alles tegelijk wil, maar dan nog niet de energie hebt om dat te doen. Maar dat gaat ook steeds weer een stap vooruit.

In elk geval voor de mensen die het lezen, fijne feestdagen en een goede jaarwisseling. Op naar 2016!

Wegen het zwaarst 🙂 Nog maar paar dagen in de kliniek. Merk dat ik echt toe ben om weer thuis te zijn.Gisteren vroeg iemand van het personeel of ik de verwennerij ging missen. Ik hoopte dat ze een grapje maakte, maar ze was nog serieus ook. Nee, ik ga het niet missen. De therapie en begeleiding is top. Maar je hebt geen vrijheid in een kliniek. Alles gaat op de klok en het eten? Tja, smaken verschillen gelukkig.

Vorige week nog goed geoefend met het zit skieen. Het was de laatste keer voorlopig. Ik heb me ingeschreven bij een stichting die ook lessen geeft voor mindervaliden (www.shos.nl), en hoop daar verder te kunnen trainen. Er zijn momenteel 4 inschrijvingen voor de reis en ze moeten er 8 hebben. 30 november krijg ik me screening of ik mee kan/mag.

Komende week dus weer thuis. Gisteren voor het eerst een minuut of 2 op een hometrainer kunnen fietsen. Je merkt dat de conditie van die spieren echt 0 is. Maar het grootste obstakel is de heup zelf. Het moet echt door het dooie punt heen, dus door de blokkade van weefsel. Met een klein duwtje van de fysiotherapeut kom ik in beweging en daarna gaat het op eigen kracht. Maar het is dus gelukt, en dat is weer een stap verder. Nu kijken of we kunnen zorgen dat ik thuis bijvoorbeeld dit straks zelf kan.

Het zal langzaam aan weer wat stiller worden op het blog, omdat ik hopelijk weinig nieuws heb. En geen nieuws = goed nieuws.

Deze week de einddatum van de revalidatie in Sophia te horen gekregen. Vrijdag de 13e is de laaste dag hier. Toepasselijk, wat kan er fout gaan ;). Het is wel een week of 2 eerder dan verwacht, maar het is ook erg goed om straks gewoon weer thuis te zijn.

Nu druk regelen dat ik therapie verder kan oppakken. Ik ga niet poliklinisch verder bij Sophia omdat het eigenlijk nu veel fitness en fysiotherapie is, en dat kan overal, en vooral een stuk dichterbij.

Ik ben voor de 2e keer wezen oefenen met het zit skieen. Dit ging net weer een stukje beter. Ze hadden een iets andere zitskie die nog wat lager was en ik kon weer wat verder buigen in de heupen. Heb ook nog even sneeuw gehapt 🙂 Gelukkig viel ik goed en het dat ook weer geleerd. Heb ook de formulieren voor de inschrijving van de reis ingeleverd. Nu duimen dat ik ook daadwerkelijk mee kan. Er vind namelijk ook een 2e screening plaats en dan kan je alsnog te horen krijgen dat je niet mee kan.

De komende weken is het nog even de laatste loodjes voordat ik thuis kom. Dus veel trainen en oefenen. Dat was het weer 🙂

Ola. Afgelopen dinsdag ben ik voor de 1e training naar Snowworld geweest. Het was even puzzelen om mij goed in het stoeltje te krijgen, maar gelukkig lukte dat.

Het skien voelt best vreemd. Ik had nooit meer zoiets verwacht te kunnen doen, dus ik was erg blij. De therapeuten waren ook erg tevreden. Nu nog 3 keer oefenen en dan richting Oostenrijk in januari.

Woensdag was ik helemaal gebroken. Het was toch wel erg intensief geweest, maar wel op een goede manier. Had zelf ook het idee dat ik ook er net weer wat meer rek in me heupen door had gekregen. Je zit natuurlijk vrij diep in het stoeltje voor langere tijd. Dus qua therapie vind ik dat ik nu meer moet skieen 😉

De dagen ga hier nog snel voorbij. Ben veel aan het trainen en aan het rusten tussendoor. In de avond vaak echt gesloopt, maar dat is positief omdat je dan het gevoel hebt dat je alles hebt gegeven die dag. Wel nog probleem met een wondje in de teen waardoor ik nog niet kan zwemmen.

De antibiotica is gelukkig aangeslagen en de wondroos is weer weg. Waarschijnlijk is de oorzaak een wondje in de grote teen de aanstichter van de de ellende. Deze wordt nu ook goed in de gaten gehouden en verwachting is dat deze ook gauw geneest.

Afgelopen weekend gelukkig wel weer thuis geweest. Thuis slaap ik dan toch weer wat beter en heb je meer je eigen ritme dan in de kliniek. Tenminste kunnen genieten van de mooie dagen, lekker in de zon gezeten.

Vrijdags ben ik wezen passen in de zitski. Geheel tegen de verwachting in pas ik nu al in de zitski. Eerlijk gezegt had ik dat zelf niet verwacht, maar dit zorgt ervoor dat ik binnenkort al een keer in Snowworld kan gaan oefenen. Weer een stapje dichterbij de wintersport 🙂

Nu zorgen dat ik weer gauw het niveau heb van voordat ik ziek werd. Gelukkig kan ik weer vol aan de slag.