Nieuw behang

Gisteren ben ik verhuisd naar het Sophia in Den Haag. Het ging opeens snel. Maandag was de revalidatiekliniek dicht wegens 5 mei, dinsdag kreeg ik te horen dat ik woensdag al ging verhuizen. Ik ben blij dat het toch is doorgegaan aangezien ik niet aan de eisen voldoe om te revalideren.

Men moet 2 uur therapie kunnen volgen op een dag en daar zit ik helaas nog ver vanaf. Als ik terug naar een verpleeghuis zou gaan heb ik weer het probleem dat ze daar niet de expertise en alle hulpmiddelen hebben om het verschil te maken. Je komt dan waarschijnlijk in een vicieuze cirkel terecht waar lastig uit is te komen. Voordat ik geaccepteerd zou worden tot de kliniek moest ik een contract ondertekenen.

Ik kreeg hier toch een vreemd gevoel bij. Ik kan geen kant op dus ik heb het ondertekend. De revalidatiearts van het LUMC verzekerde mij dat het geen juridische waarde heeft, maar die zei ook dat dit niet vaak voorkomt. In het contract staat dat ik al na 3 maanden uit de kliniek zou moeten vertrekken als er te weinig voortgang is. Het voelt alsof er al op voorhand een soort zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangt. Elke keer als ik probeer weer op te krabbelen heb ik een tegenslag gehad waardoor het anders loopt als gepland. Maar ik heb gewoon die revalidatie nodig. Ik heb besloten gewoon te gaan en te kijken waar het schip strand.

Wel wil ik deze keer goed met de dokter gaan zitten praten over mijn toestand, doelen en mijn motivatie. Ook het feit dat ik momenteel niet super in mijn vel zit wil ik goed bespreken zodat ik niet in de clinch raak met iedereen die vol goede bedoelingen willen helpen, maar vergeten dat ik niet ben zoals een reguliere patient. Ik vind het lastig om elke keer weer uit te moeten leggen dat ik echt zo weinig kan, vooral omdat men elke keer je dan toch probeert te prikkelen om verder te komen. Ik merk dat ik daar slecht mee om kan gaan. Het heeft een averechts effect op me. Ik geef al volle 100% en meer zit er echt niet in. En het lijkt wel dat ik me daar elke keer weer tegen moet verdedigen. Men bedoelt het goed, maar het kost erg veel energie.

Het Sophia is geheel vernieuwd. Ik heb gelukkig een eenpersoonskamer en  er is fatsoenlijk internet :). Wel is het grappig en ook triest tegelijk om te zien dat er met de inrichting van een kamer weer zoveel rare dingen zijn. De tv hangt op een positie dat je een nekhernia krijgt als je er naar wil kijken. De vloer van de badkamer is hoger dan de kamer zodat het water mooi de kamer kan inlopen 😛 en er is een soort rails achtig systeem gehangen aan het plafond waar ook duidelijk niet goed over is nagedacht.

Maar sommige dingen zijn echt een grote verbetering zoals de eigen badkamer, een kluisje op de kamer waar mee in past dan alleen een telefoon + portemonnee en een raam wat gewoon open kan en dus een fatsoenlijk wifi voor de patienten. De overige faciliteiten zoals het zwembad, fysiotherapie en de fitness heb ik nog niet kunnen testen. Ook is gelukkig nu in de middag gewoon brood en in de avond de warme maaltijd.

Voor de rest hoop ik dat mijn wond gauw helemaal dicht is, als de pijn wat verder zakt kan ik weer proberen in de rolstoel te komen. Ik krijg ook binnenkort een schema met daarop de dagplanning. We gaan het zien 🙂

Toepasselijk plaatje hoe ik me voel soms bij sommige dokters:

flu