Ik lig weer in het ziekenhuis en het valt me erg zwaar. Je hoopt dat het wat meer een gewoonte wordt waardoor je er makkelijker doorheen gaat maar dat lukt niet.

Dit keer de pech dat er vrij vroeg al bijwerkingen waren die men niet verwachte en waar ze geen antwoorden op hadden. Dat maakt het meteen wel eng want normaal is de dokter degene die de ongerustheid kan wegnemen en de antwoorden heeft.

Mijn lichaam hield geen eten meer binnen. Zo vreemd je wil eten maar het komt er stug even hard weer uit. Je hebt er geen controle meer over. Dan gaat het meteen ook hard met je gesteldheid en je mentale weerstand. Heb vooral mentaal erg zwaar. Alle goede steun ten spijt maar met veel pijn takel je gauw af tot je opeens in het putje zit. En dan moet je nog al die tijd in het ziekenhuis. Heel confronterend en deprimerend.

Gelukkig is er een goede psygoloog die elke dag langskomt. Die helpt me er weer langzaam bovenop. Zondag komt het laatste chemo deel van de kuur. Het wordt dan nog een keertje bikkelen maar we kunnen dan weer een stapje vooruit doen hopelijk.

Ik kijk er naar uit dat me lichaam weer zelf eten kan zonder de hulpvoeding. Het is fijn dat het er nu is maar je wil het liefst dat zelf kunnen doen.

Hopelijk tot gauw in weer gezondheid. Rollator Bas