Wegen het zwaarst 🙂 Nog maar paar dagen in de kliniek. Merk dat ik echt toe ben om weer thuis te zijn.Gisteren vroeg iemand van het personeel of ik de verwennerij ging missen. Ik hoopte dat ze een grapje maakte, maar ze was nog serieus ook. Nee, ik ga het niet missen. De therapie en begeleiding is top. Maar je hebt geen vrijheid in een kliniek. Alles gaat op de klok en het eten? Tja, smaken verschillen gelukkig.

Vorige week nog goed geoefend met het zit skieen. Het was de laatste keer voorlopig. Ik heb me ingeschreven bij een stichting die ook lessen geeft voor mindervaliden (www.shos.nl), en hoop daar verder te kunnen trainen. Er zijn momenteel 4 inschrijvingen voor de reis en ze moeten er 8 hebben. 30 november krijg ik me screening of ik mee kan/mag.

Komende week dus weer thuis. Gisteren voor het eerst een minuut of 2 op een hometrainer kunnen fietsen. Je merkt dat de conditie van die spieren echt 0 is. Maar het grootste obstakel is de heup zelf. Het moet echt door het dooie punt heen, dus door de blokkade van weefsel. Met een klein duwtje van de fysiotherapeut kom ik in beweging en daarna gaat het op eigen kracht. Maar het is dus gelukt, en dat is weer een stap verder. Nu kijken of we kunnen zorgen dat ik thuis bijvoorbeeld dit straks zelf kan.

Het zal langzaam aan weer wat stiller worden op het blog, omdat ik hopelijk weinig nieuws heb. En geen nieuws = goed nieuws.