Vandaag is het 2 jaar geleden dat de leukemie werd geconstateerd. Het is een dag van gemixte gevoelens, aan de ene kant ben ik erg blij dat ik nog leef en de kanker heb overleefd, aan de andere kant heeft de ziekte en het herstel heel veel gekost. Gelukkig kan ik alles nog positief inzien en heb ik nogsteeds vertrouwen in een goede afloop.

Afgelopen week een hoop geoefend. Het opzitten gaat een stuk beter en dat geeft een hoop energie. Ik ben alweer buiten geweest en rol veel door het gebouw heen. Ook de oefeningen met de fysiotherapie gaan relatief goed. Het is veel tanden op elkaar, maar de kleine stapjes die ik daardoor maak zijn erg fijn en doen heel veel goed.

Ook ben ik nu officieel de WIA in. De gedachte dat ik uit dienst ga bij mijn werkgever is erg vreemd. Gelukkig weet ik dat de deur meer dan open staat en is de steun die zij mij geven na al die tijd nogsteeds erg goed. Dat maakt het toch weer iets minder moeilijk, alhoewel alles nog wel een plekje moet krijgen.

Voor de komende periode blijft het plan zoveel mogelijk zelfstandigheid terug te winnen. Het doel is om te zorgen dat ik eventueel mij thuis zou kunnen redden. Het klinkt nog allemaal ver weg en veel te veel voor wat ik denk aan te kunnen, maar ik kan niet in de toekomst kijken en de oefeningen zijn hoe dan ook belangrijk. Het zou wel erg mooi zijn als dat zou lukken. Het gesprek wat ik vandaag gehad heb met de revalidatiearts heeft ook weer punten opgehelderd en wat rust gegeven over de tijd die ik hier kan revalideren.

Ik kan alleen maar afsluiten met dat zolang hier geen nieuws is, dat het goed nieuws is 🙂