Zo ga je op Dinsdagochtend nog vrolijk naar je werk en zo zit je s`avonds in het ziekenhuis. Kort door de bocht is dit de omschrijving van afgelopen Dinsdag. Bas belde mij rond kwart voor 4 op dat de huisarts had gebeld dat zijn bloeduitslag niet goed was en dat hij naar het Ziekenhuis moest, hij komt mij direct ophalen. Dinsdagochtend dachten we nog dat hij een griepje had en dat de huisarts een kuurtje voor zou schrijven. Op het moment dat ik Bas aan de telefoon had dacht ik nog: “ze zullen hem gewoon even checken en dan kunnen we naar huis”. Op het moment dat ik de auto in stap zie ik aan zijn gezicht dat het niet goed is. Bas zegt dat de huisarts denkt dat hij leukemie heeft. Op dat moment stop de wereld even en moet ik eerst 3 minuten goed nadenken over wat hij nu eigenlijk zegt. Nuchter als ik meestal ben denk ik nou we gaan naar het ziekenhuis en dan horen we het daar wel.
In het ziekenhuis wordt her vermoede echter bevestigd….. Dan bestaat je leven opeens niet meer uit het plannen van een bruiloft en alle voorpret die daar bij hoort maar, bestaat je leven uit what the fuck is dit en wat moeten we nu. Daarnaast vraag je je af waarom dit moet gebeuren. We hebben alles mooi op de rit en dan opeens dit!!
We gaan samen naar de afdeling en daar krijgt Bas te horen dat hij de komende weken hier zal moeten blijven. Veel verdriet, tranen en boosheid spelen er die dag (en de dagen daarna). Dan moet je familie en vrienden gaan bellen. Hoe leg je iemand die je dierbaar is aan de telefoon uit dat je leukemie hebt. Voordat je het woord überhaupt hebt uitgesproken ben je al in tranen uitgebarsten.
We zijn nu inmiddels 3 dagen verder, wat betekend dat we ook veel onderzoeken verder zijn (bloedprikken, MRI, CT beenmergpunctie e.d.). Het is nu zeker dat het acute lymfatische leukemie is. Wij zoeken bewust niets op op internet en vragen alles hier aan de doktoren en verpleegkundige. Op internet staan per slot van rekening de meest afschuwelijke verhalen. De eerste nacht heb ik bij Bas geslapen. Nou ja geslapen we hebben samen wakker gelegen en proberen te wennen aan het feit dat hij hier voorlopig ligt. De tweede dag een hoop onderzoeken. We gaan overal samen naartoe, we staan per slot van rekening samen sterk. Er is nog steeds veel verdriet maar we willen graag positief blijven. We praten veel samen over alles wat in ons hoofd omgaat en er is veel steun en support vanuit familie en vrienden. In het ziekenhuis is iedereen erg zorgzaam en aardig. Dus dat is wel prettig. Geen enkele vraag is te gek en alles kan.
Wat erg lastig is is dat onze plannen om te trouwen nu in de vriezer staan en dat het niet meer vanzelfsprekend is dat we op de natuurlijke manier kinderen kunnen krijgen. Mijn trouwjurk, die al besteld was, kan dus ook voorlopig in de kast. Wat betreft de kinderen zal er sperma van bas worden ingevroren zodat we later IVF kunnen ondergaan. Dit is echter een zorg voor over een x aantal jaar.
We hebben besloten om het blog te schrijven zodat iedereen op de hoogte kan blijven. Wij vinden het er prettig om mensen te spreken maar we kunnen niet altijd iedereen op de hoogte houden. Schroom zeker niet om 1 van ons te bellen smsen of whatsappen. Als je op bezoek wil komen laat dit dan even weten dan kunnen wij kijken of dat kan. Het kan zijn dat Bas een afspraak voor bezoek maakt maar dat hij deze af moet bellen omdat hij vermoeid is.
Ik wil iedereen bedanken voor de steun en support en hoop dat iedereen ons kan helpen om de positiviteit vast te houden.
gr Femke