Gisteren was de zwaarste dag uit mijn leven. Er werd acute lymfatische leukemie geconstateerd. Ik heb me nog nooit zo verdrietig gevoelt en zoveel onmacht.

Alles wat logisch leek was opeens niet meer logisch. Sowieso weet je vrij weinig van de ziekte af, maar aangezien het een vorm van kanker is en de doktoren ook allemaal vrij bezorgd zijn zie je er gauw de ernst van in. Je krijgt meteen een indicatie voor 5 weken blijven en een traject van 2 jaar. Daar schrik je ook wel van.

Het geeft het gevoel dat je niet meer in controle bent, altijd gezond geweest en nu deze verschrikkelijke ziekte. Ik vond het heel moeilijk en ook vooral voor de mensen om mijn heen. Femke, mijn ouders, familie en goede vrienden alles gaat door je heen.

De 1e nacht lag ik ook al veel te malen. Maar ik ben me ook goed gaan beseffen dat je nog niet dood bent, en dat als je vecht een goede kans hebt om te genezen.

Vandaag is er weer bloedonderzoek uitgevoerd en een beenmergpunctie gedaan. Hiermee wordt er beenmerg uit je lichaam gehaald wat nodig is voor verder onderzoek.

Ook vandaag veel vrienden gesproken. De emoties werden vaak te hoog en tranen gelaten. Nogsteeds als ik dit schrijft schiet ik vol met emotie. Ik wil en ga ook echt beter worden, ik zie het alleen nu nog niet alles zoals het zou moeten.

Onze trouwplannen, kinderwens en je plannen die je voor jezelf maakt krijgen een nieuw pad. Het is aan mij om te zorgen dat ik met 200% inzet beter ga worden. Daarvoor zal ik eerst heel erg ziek gaan voelen….

Wat nu? Mijn plan is op dit blog proberen bij te houden hoe mijn behandeling verloopt. Femke zal ook haar ervaringen bloggen. Ik hoop ook zo wat rust te vinden voor mezelf en dit als een dagboek te kunnen zien.

gr. Bas