Gisteren was het al de 3e dag. Langzaam begin je toch al weer te wennen aan het rare idee dat je echt serieus flink ziek bent. Er is geen fout gemaakt en je begint te beseffen dat je keihard moet gaan knokken om weer beter te worden.

Er worden een hoop onderzoeken uitgevoerd, ik ben door de CT scan gegaan, de neurologen zijn langsgeweest en willen graag vandaag (vrijdag 25 mei) een MRI scan uitvoeren. Zeker in het begin komen er veel doktoren langs en onderga je het allemaal braaf.

Ik weet zelf niet wat ik precies moet gaan verwachten van het verdere ziekteverloop. Ik hoop en wil gewoon weer lekker de oude worden. Ik mocht gisteren wel bij uitzondering even het ziekenhuis uit. Omdat de chemo gauw gestart gaat worden en de medicijnen die ik nu al krijg zorgen dat mijn vruchtbaarheid vermindert is de boel nu ingevroren bij het LUMC.

Gelukkig kreeg ik ook in de middag al te horen dat het allemaal goed gelukt was. Wat ook erg fijn was zijn de telefoontjes en bezoeken die ik ontvang. Het doet me echt goed om lekker te kunnen kletsen en niet te hoeven malen in de gedachten.

Het slapen gaat ook wel aardig, gezien de situatie en ik al niet echt een vaste slaper ben. Maarja, voorlopig zien we wel waar het schip strand. Ben wel vaak moe, en als het even goed gaat dan schuifel ik over de afdeling met mijn infuuspaal. De afdeling is niet groot, dus je bent gauw heen en weer. Ach het houd je even bezig en je ziet je lotgenoten en kan daar ook mee kleppen.